ایستگاه آخر هستی

همه
چیز با دلسردی و ناامیدی پیش می رفت که شبی در خواب خانم نورانی را دید،
که از نوع صحبت به نظر می آمد از بزرگان است، به او گفته بود: تو باید مرا
بشویی و اجر و پاداشت نیز محفوظ است.

این خواب او را تکان داد، دریافته بود که او برای این شغل انتخاب شده است...

**سری به محل کارش زدیم...

بوی
کافور همه جا پیچیده بود، چندین حوضچه در درون غسالخانه بود، پارچه های
تمیز سفید رنگ از دیوار آویزان بود، او را دیدم، دستکش زرد رنگی بر دست
داشت و ماسکی صورتش را پوشانده بود و درون یکی از حوضچه ها مشغول شست و شوی
خانم درشت هیکلی بود...

به درون حوضچه نگاه کردم، متوفی، خانم پیری بود که گویا بر اثر بیماری و کهولت سن در منزل فوت شده بود.

او و همکارانش همانطور که ذکر صلوات می گفتند، مشغول شستن و غسل دادن متوفی بودند...

بوی کافور تعدادی از همراهانمان را آزرده کرده بود، با ما به اتاق کناری آمد و از شغلش بیشتر گفت.

وی
گفت: ساعت کارمان از هشت صبح آغاز می شود و تا شش عصر مشغول به کار هستیم،
امروز روز عادی است و روزانه به صورت میانگین در غسالخانه 80 زن را غسل می
دهیم.

وی افزود: تمام مراحل شست و شو و غسل زیر نظر کارشناس مذهبی
انجام می شود و در تمام این مراحل برای متوفی آرزوی بهشت داریم و یاد خدا و
صلوات بر بهترین بندگانش با ما همراه است.

او تا کنون شست و شو و
غسل دادن، اجساد در سنین مختلف جنین، کودک، جوان و کهنسال و حتی خانم
باردار را در ذهن دارد و می گوید: شست و شوی برخی از اجساد روح را رنجور می
کند.

وی از سختی های کار و جنازه های روزهای دوشنبه نیز گفت،
روزهای دوشنبه جنازه های بیمارستانی را می آورند، برخی از جنازه ها در
سردخانه مانده و بوی نا مطبوع می دهد، برخی نیز دچار کرم خوردگی شده و برخی
از آنان در برخی از قسمت های بدنشان چسب زده شده است که ابتدا باید آسیب
ها از جمله چسب و کرم خوردگی بدن رفع شود و سپس شستشو را انجام دهیم...

گاهی اوقات نیز اجساد بافت هایشان از یکدیگر جدا است و باید اجزای جسد جدا جدا شسته شده و زمان زیادی برای آن صرف شود.

روزی
700 انگشت جدا شده از بیمارستان های تهران جمع آوری کرده و آورده بودند،
مجبور بودیم انگشت مردان را از زنان تفکیک کرده و جداگانه غسل دهیم.

خانم
غسال، ادامه داد: مشکلات ما در کار در یک طرف قرار دارد و نگاهی که برخی
از شهروندان به ما دارند از سوی دیگر، دلمان را می شکند.

اینجا ایستگاه آخر است، که روزی همه ما باید به آن وارد شویم، ایستگاهی که برگشتی به همراه ندارد...

الهه
راستگو عضو شورای اسلامی شهر تهران، در خصوص شغل غسالی پیشنهاد داد تا نام
این شغل به ˈتطهرکنندگانˈ تغییر یابد و اظهار امیدواری کرد شورای شهر
بتواند مشکلات شاغلان در غسالخانه ها را رفع کند.

راستگو مشکلات مالی و دریافت مزایای سختی کار را از جمله دغدغه های کارکنان غسالخانه ها عنوان کرد.

وی40
غسال زن و 30 غسال مرد سازمان بهشت زهرا (س)را کارکنان زحمتکشی عنوان کرد
که در برخی موارد روح و جانشان با دیدن برخی از اجساد و شست و شوی آن آسیب
می بیند.

احمد مسجد جامعی رییس شورای شهر تهران نیز از پیگیری وضعیت استخدامی غسالان خبر داد.

وی
یادآور شد: برخی از غسالان کارمند رسمی هستند و برای آنان افزایش حقوق از
12 ماه به 17 ماه در نظر گرفته شده و وضعیت استخدامی سایر کارکنان غسالخانه
نیز پیگیری می شود.

ایرنا /

ایستگاه آخر هستی

به قول شاعر هر که باشی و به هر جا برسی، آخرین منزل هستی این است ...

اشک در چشمانش حلقه زده بود، یاد دخترش افتاد او نیز تنها 9سال داشت، اگر دخترش نیز در این سن کم، به این سرنوشت دچار شود چه کند؟

همانطور
که گریه می کرد، کودک را غسل داد، نگاهی به مادر مستاصل کودک که پشت شیشه
ایستاده بود، انداخت، مادر بهت زده به کودکش نگاه می کرد...

8 سال قبل برای امرار معاش وارد این شغل شده بود و روزهای اول را به سختی سپری کرد.

همه گمان می کردند سنگدل است اما نمی دانستند در پس چهره ای که روزانه چند زن را غسل داده و کفن می کند، قلبی مهربان نهفته است...

مردم
شغلش را دوست نداشتند، هرکس از شغلش آگاه می شد، رفتارش با او تغییر می
کرد، آن روزها با سختی توانست خانه ای مناسب در یکی از محلات تهران پیدا
کند خانه ای که توان پرداخت اجاره بهای آن را داشت و می توانست با فرزندانش
در آن زندگی کند...

اما روزی که اسباب و اثاثیه اش را به منزل جدید
برد، صاحبخانه قبل از ورود عذرش را خواست، صاحبخانه گفته بود به ˈمرده
شورˈ خانه اجاره نمی دهد...

گویا صاحبخانه نمی دانست، که روزی سر و کارش به مرده شور می افتد و برای رفتن به خانه آخرت باید از ایستگاه آخر ˈغسالخانهˈ بگذرد...

دلسرد
شده بود و گمان می کرد، دنیا به آخر رسیده فرزندانش نیز دچار مشکل شده
بودند و به همکلاسی هایشان، شغل مادر را چیز دیگری عنوان می کردند.