انتشار یافته: ۲
در انتظار بررسی: ۰
غیر قابل انتشار: ۰
فرهاد
|
۲۳:۵۶ - ۱۳۹۳/۰۴/۰۲
0
پاسخ
منهم موافق حضور کیروش هستم اما باید واقع بین بود بعد از شکست سه بر صفر تیم ملی والیبال از تیم دانشجویان ژاپن در دهه هفتاد وقتی خبرنگاری از مربی ژاپن علت عدم حضور تیم ملیش را پرسید جواب داد شما فعلا تیم دانشجویان مارا ببرید تا بعد حالا ژاپن زنگ تفریح ماست اگه هزینه نگه داشتن کیروش صرف زیربنای فوتبال بشه البته بهتر است وگرنه همون بهتر که چند صباحی با نگه داشتنش دل خوش باشیم
ناشناس
۲۰:۱۰ - ۱۳۹۳/۰۴/۰۵
میخواهیم یک روز نمانه
ساسان آقایی
حاضرید هزینه ماندن کیروش را بپردازید؟
اگر کیروش را می‌خواهند، اگر تیم ملی را دوست دارند و اگر می‌خواهند دوباره این هیجان و غرور در رگ‌های ما بجوشد، تنها هشتصد هزار نفر، تنها برای یک ماه، یارانه‌ی خود را به قرارداد کیروش ببخشند.
یک کیلومتر بزرگراه برای تهران ساخت، دو ایستگاه مترو را به هم وصل کرد، یک پروژه‌ی منطقه‌ای متوقف شده‌ی نیمه‌کاره را به اتمام رساند، یک برج چند ده طبقه در یک نقطه‌ی میانه‌ی شهر تهران برای یکی از وزارت‌خانه‌ها ساخت، چند تولیدی متوسط و کارخانه‌ی خرد تعطیل‌شده را برای مدتی دوباره راه انداخت، هزینه‌ی اسکان موقت چند هزار زلزله‌زده را تامین کرد، خرج یک سال باشگاه‌هایی مانند استقلال و پرسولیس را داد و یا یارانه‌ی یک ماه 791 هزار و 209 نفر را پرداخت.
36 میلیارد تومان ممکن است که برای هر کدام ما یک رقم بسیار بسیار بزرگ و ثروتی افسانه‌ای به سان گنج قارون باشد اما در جدول‌های دخل و خرج مملکتی و خزانه و بودجه، رقمی بسیار کوچک است که به‌تقریب به‌تنهایی نمی‌شود با آن کاری در قیاس ملی و گستره‌ای پهناور انجام داد. از خوش‌بختی دولت حسن روحانی‌ست یا بدبیاری آن که اکنون ممکن است 12 میلیون دلار یا همین 36 میلیارد تومان به جای همه‌ی این کارهای کم‌بازده، خواستی ملی را پوشش دهد.
صعود ایران به جام جهانی آن‌قدر برای ما خوشایند بود که بحث تمدید زودهنگام قرارداد کارلوس کیروش، هیرویی که بر نیمکت یک تیم معمولی نشسته تا با آن کارهای بزرگی کند، به میان آمد. تا آن زمان، این مساله‌ای بود حرفه‌ای که بیش‌تر در محفل‌های ورزشی به آن می‌پرداختند و اما به سدراه قدرت‌مندی هم برخورد. هرگز به شکل رسمی گفته نشد اما از گوشه و کنار خبر می‌رسید که قهرمان پرتقالی فوتبال ما، سالی دو میلیون دلار برای خود و یک میلیون دلار برای دستیارانش می‌خواهد و تمدید قرارداد او تا جام جهانی بعدی 12 میلیون دلار برای فدراسیون فوتبال آب می‌خورد؛ فدراسیونی که گاهی شنیده می‌شود پول خریدن لباس و توپ مناسب برای تیم‌های پایه‌ی ملی و پرداخت حقوق چند صد هزار تومانی کارمندانش را هم ندارد.
به این ترتیب بحث ناتمام ماند تا رسیدیم به بازی‌های جام‌جهانی، تیمی که «ضعیف‌ترین تیم مسابقات» لقب گرفته بود و در رفراندوم کارشناسان اقبال کم‌تری از «هندوراس» می‌یافت، تیمی که از همان روز قرعه‌کشی جام‌جهانی تبدیل به جوک روز مردم‌ش شد، ناگهان چون تیری از کمان آرش جهید و کاری کرد تاریخی، داستانی را ساخت که تا ده‌ها سال دیگر می‌شود آن برای نسل‌های بعدی روایت کرد و در مرکز این قصه، مردی کاریزماتیک، خونسرد، با چشمانی گیرا ایستاده که شاید این آخرین روزهایش با تیم ملی ایران باشد. از این جای داستان، تمدید قرارداد مردی که ما را به سقف رویاهای‌مان چسباند و عادت دیرین عادت کردن به حداقل‌ها و کف مطالبات را در ضمیر ناخودآگاه ما کشت، خواست و مطالبه‌ای ملی شد.
در فاصله‌ی همان 90 دقیقه پرغرور در برابر تیمی که ممکن است قهرمان این جام باشد، یاد کسی افتادیم که این رویا را ساخت و بارها درباره‌اش سخن گفت و ما باور نکرده بودیم. خیلی زود موج مجازی «تمدید قرارداد کارلوس کیروش» شبکه‌های اجتماعی را پر کرد و به نظر می‌رسد باز کردن این قفل هم پیش از هر کس، کار مردی‌ست که می‌گوید «کلید» همه‌ی قفل‌ها را در جیب دارد.
حسن روحانی بهتر از من می‌داند که با 36 میلیارد تومان می‌شود چه کارهایی کرد اما آیا این را هم می‌داند که با 36 میلیارد تومان می‌شود برای شادمانی یک ملت چه کاری کرد؟ می‌داند با تمدید قرارداد کیروش می‌شود به آن‌ها این امید را بخشید که می‌توانند پس از 40 سال قهرمان آسیا شوند و چهار سال دیگر، دوباره به جام‌جهانی بازگردند.
چه به درستی چه به اشتباه، فوتبال ورزش نخست مردم ماست، با آن زندگی می‌کنند و اگر می‌خواهید در این باره به شهود برسید، کافی بود تا بعدازظهر شنبه بین ساعت 8 تا 10 شب در خیابان‌ها قدم بزنید تا ببینید هیچ کس نیست که به تلویزیون میخکوب نشده باشد، هیچ صدایی نیست جز جیغ و داد و هیجان بازی درخشان تیم ملی. حسن روحانی باید برای این تیم کاری کند و تنها کاری که از دستش برمی‌آید، نگه داشتن هیروی متفکر ما روی نیمکت است.
فکر آن 36 میلیارد هم نباشید، برای حسن روحانی که به‌شدت در دخل و خرج براساس قانون بودجه وسواس دارد، راه‌کاری دارم؛ پول چهار سال قرارداد کیروش و دستیارانش پول کمی نیست، سزاوار هم نیست که از جای دیگری بردارند تا خرج فوتبال کنند. حسن روحانی می‌تواند از مردمی که این تیم را می‌ستایند و کارلوس کیروش را می‌خواهند، کمک بگیرد. کل رقم قرارداد چهار سال آینده‌ی او برابر است با یارانه‌ی تنها یک ماه 791 هزار و 209 نفر.
بیاییم یک مدالیته میان مردم و دولت بر سر هزینه‌کرد یارانه‌ها بسازیم. دولت، وزارت‌خانه یا فدراسیون می‌توانند از مردم مدد بخواهند و درخواست کنند اگر کیروش را می‌خواهند، اگر تیم ملی را دوست دارند و اگر می‌خواهند دوباره این هیجان و غرور در رگ‌های ما بجوشد، تنها هشتصد هزار نفر، تنها برای یک ماه، یارانه‌ی خود را به قرارداد کیروش ببخشند. جدای از نتیجه، بی‌تردید اگر این مدالیته‌ی آزمایشی موفق شود، آن‌وقت راهی پرفایده براساس توافق میان مردم و دولت ساخته‌ایم که قابل مقایسه با همه‌ی سودمندی‌ها و زیبایی‌های یک جام‌جهانی‌ست.
/اعتماد
نظرات بینندگان
