هنگامی که داوریوس پیترز در ۱۹ مه به جشن فارغ التحصیلی دبیرستان خود رسید، بلافاصله از ورود به دبیرستان منع شد. پیترز ۱۸ ساله که کلاه و پیراهن سفید به تن داشت، نمایندهای که جلوی در ایستاده بود، به او گفت که کفشهایش مناسب این جشن نیست.
به گزارش سلام نو، بپیترز هم با خودش گفت: کفشهای من کدشان با لباسهایم یکجور نیست و من توانم در این مراسم شرکت کنم، مگر اینکه آن ها را عوض کنم.
طبق کد لباس فارغ التحصیلی مدرسه، دانش آموزان پسر باید کفش های هماهنگ بپوشند، با تأکید بر اینکه کفش ورزشی نباید پوشیده شود.
پیترز آن روز با کفشهای کتانی چرم سیاه با زیره سفید به مراسم رفته بود و فکر کرده بود، چون کفش ها رنگ تیره دارند، می تواند آن ها را بپوشد، و همه دستورالعمل های دیگر را رعایت کرده بود، مثل اینکه پیراهن سفید، کراوات و شلوار تیره پوشیده بود.
پیترز گفت: وقتی از ورود من به جشن جلوگیری شد، شوکه شده بودم و احساس حقارت می کردم. فقط آرزو داشتم از صحنه عبور کنم و دیپلمم را بگیرم.
با خود فکر میکرد که والدینش در صورت عدم اجازه حضور در جشن فارغ التحصیلی درباره او چه فکری خواهند کرد. چند دقیقه فقط تا شروع مراسم مانده بود و وقتی هم نداشت که به کفش فروشی برود و کفش جدید بخرد. او خیلی عصبی بود تا اینکه چهرهای آشنا را دید: جان باتلر.
باتلر، ۳۸ ساله یکی از معلمان مدرسه است و بسیاری از دانش آموزان از جمله پیترز را راهنمایی می کند. از آنجا که دختر باتلر نیز در حال فارغ التحصیل شدن بود، او به عنوان پدر در این مراسم شرکت کرده بود.
پیترز به طرف باتلر دوید و وضعیت کفشش را توضیح داد. باتلر که دو سال در مدرسه کار کرده بود گفت: هیچ چیز عجیب و غریبی در کفش تو وجود ندارد.
باتلر، به نماینده مدرسه که مانع ورود پیترز شده بود، نزدیک شد و از او خواست که اجازه دهد، باتلر وارد شود. اما او اصرار داشت که اجازه ندهد که جوان داخل شود. بنابراین بدون هیچ تردیدی، باتلر خم شد و همان کاری را انجام داد که احساس می کرد باید انجام دهد وکفش های خود را به آن دانش آموز داد.
باتلر گفت: این مهمترین لحظه زندگی او تا آن زمان بوده است و او اجازه نمی داده است که آن لحظه به هیچ عنوان از دست برود. اما مشکلی که داشتیم این بود که سایز پای پیترز ۹ و سایز پای من ۱۱ بود.
پیترز با نادیده گرفتن اختلاف اندازه، درست هنگام بسته شدن درها، با هیجان به داخل رفت. در صورتیکه باتلر فقط جوراب به پا داشت و روی صندلی خود نشسته بود و از خیره شدن مردم به خودش بی تفاوت بود. باتلر گفت: من فقط از دیدن دیپلم او خوشحال می شدم.
وقتی نام او خوانده شد، پیترز با کفش های بزرگ باتلر روی صحنه رفت. مخاطبان خصوصاً خانواده پیترز از کفش های او متعجب شده بودند. بلافاصله پس از مراسم، پیترز باتلر را پیدا کرد تا کفش های او را برگرداند و از او تشکر کند.
هیچکس در مدرسه از کار آقای باتلر تعجب نکرد، چون او همیشه فردی است که اگر کسی در مدرسه روز بدی داشت، با او در حیاط مدرسه صحبت می کرد تا حال بهتری پیدا کند.
اگرچه همه چیز در پایان به نتیجه خوبی رسید و پیترز توانست دیپلم خود را بدست آورد، اما باتلر گفت: این داستان نیاز اساسی مدرسه به بازبینی اساسی در مورد لباس دیپلم دارد. او متعقد است یک چیز کوچک نباید تجربه لحظه مهمی را از فرد بگیرد.
نظر شما